ใกล้ล่ะ…

       จะว่าไปบ้านเรานี่ก็ในน้ำมีปลา ในนามีข้าวน่ะ  ข้าวก็มีให้กินไม่ต้องไปซื้อจากประเทศไหน
พืชผักก็มีกิน  ถ้าเรามีน้ำมันที่เราผลิตขึ้นเองจากพืชบนดินอีกอย่าง มีแบบเพียงพอน่ะมีกินมีใช้
พอกับความต้องการของคนในประเทศ (แล้วมันจะพอไม๊หว่า เพราะความต้องการของเรามันไม่สิ้นสุด)
ทุกวันนี้เรายังต้องพึ่งพาคนอื่น ประเทศอื่นเพราะเรามีไม่พอ เพราะเรายังต้องการใช้น้ำมันของเค้า
อีกไม่นานพวกน้ำมันที่ขุดมาจากใต้ดินคงหมด ก็มีแต่ขุดมาใช้ จะสร้างใหม่ให้ก็ทำไม่ได้เพราะที่มีใช้อยู่เพราะธรรมชาติสร้างมา
จะรอให้ธรรมชาติสร้างมาคงตายแล้วเกิดใหม่ไม่รุ้กี่รอบ    แต่ภายในชาตินี้เราน่าจะได้เห็นน้ำมันหมดบ่อ
วิกฤตแย่งบ่อน้ำมันรุนแรงขึ้น หุๆ  และต่อไปน่าจะได้ยินข่าวโรงงานนิวเครียร์ อีกไม่น้อย
        รู้สึกพอเกิดวิกฤตธรรมชาติในหลายๆ ประเทศ เราก็มานึกเห็นความสำคัญกับสิ่งที่เรามีอยู่
เราว่าสิ่งที่เรามีอยู่นี่เป็นของยั่งยืนน่ะ คือใช้ไม่หมด ถ้าปลูกทดแทน ทำต่อไปเรื่อยๆ  ถึงไม่ร่ำรวยมั่งคั่ง
แต่เราก็อยู่ได้มีกินมีใช้หมุนเวียนในประเทศเราเอง (แต่ก็ไม่เสมอไป หุๆ)  ถ้าโลกไม่ร้อน หิมะไม่ตก ซ่ะก่อน
       
จะว่าไปก็น่าเสียดาย ที่แถวบ้านเรา(ปัตตานี)  มีพื้นที่นาเยอะมากกกก แต่เด๋วนี้ไม่มีคนกล้าทำ
จากแต่ก่อนมีนาก็ต้องเห็นข้าว เด๋วนี้ไม่ค่อยเห็นล่ะ บ้างก็เปลี่ยนเป็นสวนอย่างอื่น บ้างก็รกร้าง 
ใกล้ล่ะ ราคาข้าวสูงเท่าราคาทองเมื่อไหร่ คงได้เห็นนาสวยๆ กลับมาเหมือนเดิม หุๆ 
      
     แปลกว่ะ ใครสร้างโลก ใครสร้างคน ธรรมชาติสร้าง แล้วใครสร้างธรรมชาติ 555
ทำไมตื่นมาตอนเช้า ต้องเห็นใครต่อใครเดินขวักไขว่กัน เดินทางไปไหนกันหนักหนาทุกวัน เราต้องเป็นงี้หรอ กำหนดมาให้ตื่นแต่เช้ามาทำงาน เที่ยงกินข้าว เย็นกลับบ้าน
กลางคืนนอนหลับ  สิ้นเดือนได้ตังค์ สิ้นเดือน+1 ตังค์หมด 555  แล้วก็วนเวียนอยู่อย่างนี้ เหมือนเป็นข้อกำหนดของสังคมแบบนี้ไปล่ะ  ทุกอย่างเป็น static environment หมดเลย (แต่มีบางอย่างที่ dynamic อยู่ คือสิ่งที่จะได้มา และสิ่งที่จะเสียไป อันนี้เปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด หุๆ)
ต้องเป็นงี้ไปตลอดเลยหรอ เงินตัวเดียวแท้ๆๆๆๆๆ อยากใช้ชีวิตด้วยวิธีอื่นมั้งจัง แบบที่ไม่ต้องวนอยู่ในวัฏจักรแบบนี้อ่ะ แต่…. ใกล้….บ้า…..

iami